Zen en de kunst van het motorrijden.

Op de toppen van Europa per Honda Pan European 1300ST-ABS.

In de Alpen zijn echte oerkrachten nog in hun volle glorie zichtbaar. Ook al hebben de belangrijkste gletsjers door de opwarming van de aarde veel van hun ijslaag verloren, ze blijven een indrukwekkende aanblik bieden. De natuurkracht en de schoonheid van deze hoogste toppen van Europa blijft een bron van inspiratie en oefent op vrijwel alle Europeanen een bijzondere aantrekkingskrachten uit. Om dat aan den lijve te ondervinden beklom Michael met zijn zoon Robin (15 jaar) per motor de twee hoogste bergen van Europa.

Tekst en Fotografie Michael Klinkhamer.

De wind in je gezicht

Wat is een mooiere manier om bergen te bedwingen dan wanneer je de wind in je gezicht voelt, je de geuren van gras en bloemen met volle teugen in kunt ademen en helemaal opgaat in het landschap? Met een motorfiets de Alpen doorkruisen is puur genieten – maar ook hard werken. Om dit toch zo comfortabel mogelijk te doen, rijd ik - samen met mijn vijftienjarige zoon - op een voor deze tocht zeer toepasselijke motor: de Honda Pan-European ST1300-ABS. Gemaakt om enorme afstanden over de Europese snelwegen snel, zuinig en veilig mee af te leggen, maar ook zeer geschikt voor het listige bochtenwerk van het Grossglockner Hoogalpengebied. Voor onze reis zullen we uiteindelijk via de Grote Sint Bernardpas naar het mondaine Chamonix rijden. Daar zullen we oog in oog komen te staan met de Mont Blanc, 4.811 meter hoog. Maar onze eerste bestemming ligt in Oostenrijk.

Het is toch wel even wennen, al die haarspeldbochten. Bij de tweede bocht gaat het al mis. Niet genoeg rekening houdend met de steile hellingshoek van de weg kan ik de Honda - we rijden stapvoets - niet meer houden in een scherpe bocht. We glijden onderuit; alles gaat snel, de motor ligt met brullende motor op de grond. Ik blijf rustig en druk op de rode knop die de motor laat afslaan. Niets aan de hand. Geen letsel, geen schade, geen drama. Wel hebben we hulp nodig, om de meer dan 300 kilo zware motor weer op te richten. Dat lukt, met hulp van een voorbijrijdende Oostenrijker en zijn zoon. Gruss Gott, danke! Welkom op de Grossglockner Hochalpenstrasse! Oef.

Goed, duidelijk. Opletten geblazen dus. We beginnen deze weg naar de top van de hoogste berg van Oostenrijk, op 3.798 meter hoogte. Een prachtige route ligt voor ons. Voor respectievelijk € 18,- per motor en € 28,- per auto mag je er op.

De Grossglockner Hochalpenstrasse is in totaal 47,8 kilometer lang en stijgt van 805 meter naar 2.504 meter, om vervolgens weer te dalen naar 1.301 meter en uit te komen in het plaatsje Heiligenblut. Het is er - in het hoogseizoen - druk en een waar motorclub feest.

Schlagers en Schnapps

Voordat we de route vervolgen buigen we af voor een tussenstop bij de Kaiser-Franz-Josefs-Höhe. Na een bezoek van deze Oostenrijkse keizer aan deze plek in 1856 is dit uitzichtpunt naar hem vernoemd.

Het biedt je een schitterend uitzicht op de Grossglockner en op de gigantische gletsjer. Er is hier sinds 1856 veel veranderd. Het ijs op de gletsjer is geminimaliseerd; het is een grijze glibberstroom geworden. Er ligt nog wel veel sneeuw op de bergtoppen, ook nu in de zomer. Er is hier een heus pretpark ontstaan. Van alles is er te doen, te zien en te snacken. Je kunt je auto parkeren in de overdekte parkeergarage en je motorjack en helm ophangen in een privékluisje. Zo gaat dat in 2011. Toch is de diepgewortelde fascinatie voor de Alpen overal goed te merken en te zien. We vervolgen de Hochalpenstrasse, klimmen verder naar 2.504 meter en zijn onder de indruk van het landschap. Woest en soms mystiek, met watervallen, en diepe ravijnen. Deze weg is een juweel om te berijden. ‘s Avonds in Heiligenblut speelt de boerenfanfare klassieke Oostenrijkse Schlagers. Ik drink tevreden een authentieke Oostenrijkse schnapps voor het slapen gaan.

de goedmoedige Sint Bernard

De volgende dag worden we verwacht in Chamonix, om aldaar de koningin van de Alpen te ontmoeten: de Mont Blanc. Na vele kilometers hete Italiaanse ‘Autostrada’ komen we uiteindelijk weer in ons berg element. Via de Grote St Bernard pas, op 2469 meter, touren we via Martingny, even door Zwitserland, om zo binnen te rijden naar het Franse Chamonix. De Grote Sint Bernard berg is schitterend, betoverend, mooi, authentiek en de weg vol stuurgenot. Bij het standbeeld van de goedmoedige Sint Bernard, wijzend naar de diepte, voel ik mij fantastisch, gelukkig, en beschermd voor het laatste enerverende stuk bergweg naar Chamonix.

De Aiguille du Midi

Ons plan om zo hoog mogelijk en zo dicht mogelijk bij de top van de Mont Blanc te geraken is - naar het nu blijkt - op een wel heel comfortabele manier voor ons al sinds 1955 ingevuld.

Op nog geen vijf minuten lopen van het centrum van Chamonix is een kabelbaanstation. We wachten even in een rij, om daarna zeer efficiënt en achteloos in de kabelbaancabine te stappen. Daarna zoeven we met een zeer behoorlijke vaart de berg op, de oren knappen en het gejuich van de medepassagiers bij onverwachte snelheidsverhogingen geeft aan dat het ook best wel spannend is, hangend aan een enkele staalkabel van 51 mm. dikte. Na nog een keer overstappen naar het hoogste station, arriveren we op de Aiguille du Midi, 3.842 meter hoog: een bijna sciencefictionachtige ‘setting’ van bruggen, tunnels, gangen en doorgangen op deze berg.

De Aiguille du Midi verschaft toegang tot prachtige uitzichten. Vandaag is het een heldere zonnige dag, lager in het dal zijn wat wolken. Er is weinig wind. Ideaal om hier over een gedeelte van Europa uit te kunnen kijken, tussen de schapenwolkjes door. Ik reik uit naar de bijna tastbare top van de Mont Blanc, die zo dichtbij lijkt, maar toch op meer dan een kilometer van ons af ligt, op de hoogte van 4.810 meter. Hierboven heerst een levendige sfeer; bergbeklimmers maken zich klaar voor een expeditie op de ‘Vallee Blanche’ om daar te acclimatiseren voor eventuele hogere beklimmingen. Ze lopen rond met open mond om meer zuurstof uit de ijle lucht te kunnen happen, rommelen met meters touw en tientallen veiligheidshaken en ander duur ijzerwerk. Via een ijzeren trap klimt een groep klimmers, over de balustrade van het uitzichtterras , geven elkaar ‘high fives’ en praten extatisch over hun klimprestatie.

Op de top van Europa is het op deze middag bijna net zo druk als op de Champs-Élysées, maar het uitzicht over de vele bergtoppen geeft ruimte voor rust, ruimte en overpeinzingen. Uitkijkend over de witte besneeuwde pieken en in de diepte starend, realiseer je je goed dat Europa een prachtig gebied is met een zeer grote diversiteit, zowel in de natuur als in de samenstelling van de bevolking. Deze bergen die eens de landsgrenzen aangaven en waar Napoleon Bonaparte zijn legers overheen stuurde om de naburige landen te onderwerpen, zijn nu nog altijd woest, leeg en ijzig koud met besneeuwde toppen. De mens is hier nog steeds niet meer gegund dan een dankbaar toeschouwer te zijn. Gelukkig maar.